Η Αλήθεια μας αν δεν είναι τεκμηριωμένη με αποδείξεις
και γεγονότα και παραμένει απλώς στο μεταφυσικό ή στο παραφυσικό ή στο φαντασιακό
(αν και είναι άλλοι τομείς), τότε αποτελεί απλώς εμμονή και αυτή οδηγεί στην εμπάθεια
ή στον φανατισμό. Κάθε είδους φανατισμός αποτελεί φασισμό όπως τον εννοούν σήμερα,
από όπου και αν προέρχεται.
Έτσι δεν είσαι ποτέ πρόθυμος να αποδεχθείς ή ακόμη και
να ακούσεις, πόσο μάλλον να συζητήσεις για κάτι που δεν συμφωνείς.
Αν λοιπόν δεν αμφισβητείς, τότε δεν προχωράς, δηλαδή δεν κινείσαι. Αν όμως αμφισβητήσεις, τότε υπάρχει η περίπτωση να γκρεμίσεις τον παλαιό σου κόσμο και να γνωρίσεις έναν άλλο. Αν ο καινούργιος κόσμος είναι πιο καλός (με ότι αυτό συνεπάγεται) από τον παλαιό, και συνεχίσεις να επιμένεις στον παλαιό, τότε σίγουρα έχεις εμμονές και αρά είσαι φανατικός, άρα κατά την σημερινή εκδοχή του όρου φασίστας.
Ωστόσο, υπάρχει η περίπτωση οπού ο καινούργιος αυτός
κόσμος να μην είναι ικανοποιητικός ή να μην μπορεί να κατακρημνίσει τον παλαιό
σου κόσμο. Οπότε, πάλι κερδισμένος βγαίνεις. Αυτοσκοπός είναι η αυτοβελτίωση και
η σωστή πρόοδος.
Υπάρχουν όμως και οι «σταθερές», όπως Αξίες και Αρετές
οι οποίες πηγάζουν από τον εσωτερικό σου κόσμο και την Οικογενειακή ή την Εθνική
σου Κληρονομιά και δευτερευόντως από το περιβάλλον σου, τις γνωριμίες και τις γνώσεις
σου, την εργασία και πολλούς ακόμη λόγους. Όσο πιο πλούσια είναι η Εθνική Κληρονομιά
(προϋπόθεση φυσικά είναι να την γνωρίζεις και να την παραδέχεσαι), και όσο πιο πολύ
και πιο σωστά έχει αυτή δομηθεί και καλλιεργηθεί, τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα
θα έχει και τόσο περισσότερο δυνατή και αδιαμφισβήτητη θα είναι μέσα σου.
Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την αμφισβήτηση, αλλά
την προκαλεί κιόλας, διότι δύναται να αποδείξει πόσο πιο σωστή είναι η «σταθερή/ρες»
σου αυτή.
