Ποτέ δεν ήμουν φίλος του χρυσού, διότι το θεωρούσα μάταιο και κάπως με βάραινε. Αλλά και ως αντικείμενο δεν με είχε ελκύσει ποτέ η λάμψη του. Προτιμώ το ξύλο.
-Μα ρε Γιάννη, ο χρυσός μένει για πάντα.
Ο χρυσός ναί, ο Άνθρωπος όμως όχι. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την ζωή. Ενώ το ξύλο έχει την ίδια αρχή με τον άνθρωπο. Από φυτό γίνεται δέντρο και ξαναπέφτει στην Γη. Το διαφορετικό είναι πως το "σώμα" του το παίρνουμε και το σμιλεύουμε όπως θέλουμε, αλλά πάντοτε μας θυμίζει από που προήλθε και που θα καταλήξει. Έχει επάνω του την φυσική θνητότητα, ενώ ο χρυσός "κουβαλά" την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Πάντοτε είχα στόχο τους "χρυσούς" ανθρώπους, τους άξιους, τους Άριστους. Αυτούς που όπως και το ξύλο, σμιλεύουν και σμιλεύονται και όταν περνούν, αφήνουν πίσω τους περιουσία από πνευματική ουσία για όλους τους υπόλοιπους. Με τον χρυσό φτιάχνουν φυσικά ωραία κοσμήματα, όμως ενώ εκείνα κρατούν Αιώνες, οι κάτοχοι τους περνούν ανεπιστρεπτί.
