Πέμπτη 7 Μαΐου 2020

Τέντ Καζίνσκι..

Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή αυτές τις ημέρες ένα ντοκιμαντέρ που αφορά έναν πανέξυπνο άνθρωπο, ο οποίος εναντιώθηκε σε αυτό που αποκαλούμε σύστημα. Όσο το παρακολουθούσα τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, διότι στα περισσότερα από όσα εκπροσωπούσε συμφωνούσα. Ωστόσο, εκεί που διαφώνησα ήταν στον τρόπο που αντιμετώπισε το σύστημα και το πως εργάστηκε ώστε να περάσει τις ιδέες του. Αν είχε μείνει στην συγγραφή βιβλίων ή έστω είχε γίνει πολιτικός, θεωρώ πως θα είχε περισσότερη επιρροή και θα έβρισκε συμμάχους από κάθε φάσμα της Κοινωνίας, ώστε να δημιουργηθεί ένα χρήσιμο Κίνημα. Αυτός όμως επέλεξε ένα κομμάτι της αντίδρασης του να κάνει με την απομόνωση και ένα ακόμη με την τρομοκρατία. Στο πρώτο δεν με βρήκε σύμφωνο διότι πιστεύω ακράδαντα πως δεν δύναται να επικοινωνήσεις την ιδέες σου όταν βρίσκεσαι μακριά από τον κόσμο, αλλά αυτό το πετυχαίνεις μόνον αλληλεπιδρώντας. Το δεύτερο με βρίσκει πάλι αντίθετο διότι δεν διανοούμαι καν να επιβάλω τις ιδέες μου αλλά προτιμώ να τις χαρίσω απλόχερα και να γίνω εγώ αν μπορώ το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση. Διαφορετικά περνάς σε άλλο «επίπεδο» καταλήγοντας ως ένας αναρχικός τρομοκράτης, κάτι που κατάλαβα πως ήταν, σχεδόν από την αρχή. Τελικά, όσο καλές ιδέες και αν είχε, όλες οι αρχικές οι προθέσεις του κατακρημνίστηκαν από τις ίδιες του τις πράξεις. Στην συνέντευξη του από την φυλακή λέει χαρακτηριστικά πως , «κάποιοι μουσουλμάνοι εξτρεμιστές δεν θέλουν την νεωτερικότητα και ίσως θα πρέπει να βρούμε εκεί συμμάχους». Αυτό ίσως να σας βγάζει και από πολλές απορίες όσον αφορά το γιατί οι εντόπιοι αναρχικοί – ακροαριστεροί, στηρίζουν και έχουν αλισβερίσι με τους μουσουλμάνους.