Δεν μπορώ να περιγράψω,
δε μου φτάνουν όσα και αν γράψω,
πρέπει να σε πάρω εκεί,
τριγύρω η θάλασσα μα δεν είναι νησί.
Είναι ο Ήλιος της μεγάλος,
σαν αυτόν δεν είναι άλλος,
που θα βρεις αλλού Κουβάνους,
Γάλλους , Έλληνες και άλλους.
Να μοιράζονται με κέφι,
το Ελληνικό το ντέφι,
να γυρίζουνε σουλάτσα,
και να εξασκούν την Σάλσα.
Πήδα από το αεροπλάνο,
πέσε μέσα στο νερό,
και καμιά φορά το χρόνο,
έχει και κακό καιρό.
Ο Θεός εδώ αγαπάει,
μουσουλμάνους, χριστιανούς,
βουδιστές αλλά και εβραίους
και ότι άλλο βάζει ο νους.
Φλοριδίτσα μου που μοιάζεις
με κοπέλα μελαμψή,
πάντοτε ομορφιές αλλάζεις
και είσαι πάντα γελαστή.
Μια παράξενη Πατρίδα,
σαν στολίδι των Ναών,
χρυσοστολισμένη πάντα,
απ΄την μίξη των λαών.
Αν θα ήσουνα γυναίκα,
και μπορούσα να σε πάρω,
θα το είχα κάνει ήδη,
με παπά και με κουμπάρο.
Πως μπορεί κανείς να λέει,
άσχημα λόγια για σένα,
μα ποιός είναι που δεν βλέπει,
τέτοια ομορφιά παρθένα.
Πάντα μέσα στην καρδιά μας,
έχεις θέση χωριστή,
και χαμόγελο προσφέρεις,
Φλοριδίτσα γελαστή.
