Υπάρχουνε μέρες που σκέφτεσαι έτσι
υπάρχουνε μέρες που σκέφτεσαι αλλιώς
και κάθε ημέρα που έρχεται φεύγει
και ψάχνεις για να΄βρεις το τι και το πώς.
Πως θα΄ναι εκείνο, πως θα΄ναι το άλλο,
Που να΄ναι το άλλο και που είναι αυτό,
γιατί είναι μαύρο και δέν είναι άσπρο,
γιατί να΄ναι είναι έτσι δέν ξέρω και εγώ.
Βασίζεσαι πάνω σ΄ανθρώπους που ξέρεις,
και λές πως δέν έχεις ανάγκη καμιά,
μα έλα που τώρα κι΄αυτοί σε πουλάνε,
ποτέ μην πιστέψεις σε ανθρώπους ξανά.
Σε κόβει, σε καίει, πολύ σε πονάει,
σου φέρθηκαν έτσι, το πήρες στραβά
και σκέφτεσαι πάλι ¨θα δώσω ευκαιρία¨
γιατί στο φινάλε είναι παιδιά.
Μα έλα που όμως ότι κι΄αν κάνεις,
συνέχεια τα ίδια, ξανά και ξανά
και λές ¨δε βαριέσαι, έτσι είναι μεγάλε¨
όπως και να΄χει ας είσαι καλά.
Και βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι πλέον
και θές να κρατιέσαι, να μήν έχεις φιλους,
γνωρίζοντας πως στην ψυχή σου είσαι Λέων
και κάνεις παρέα μονάχα με σκύλους.
Και κλείνεσαι μέσα στο σπίτι μονάχος,
καφέ και τσιγάρο, κομπιούτερ και σκέψη
και βγάζεις τα ζώα σου βόλτα το βράδυ,
τα κλειδιά μην ξεχάσεις και ένα κουτί πέπσι.
Και έτσι περνάνε οι μέρες κι΄μήνες,
τα χρόνια, οι ώρες, τα λεπτά κι΄ζωή,
χαμπάρι δέν παίρνεις, έχεις φτάσει εξήντα
και όλα αυτά μέσα σε ένα πρωί.
Ακόμα είσαι νέος, μιλάω σε΄σένα
και έχεις μπροστά σου ακόμη καιρό,
σου δίνω κουράγιο τι άλλο να κάνω,
ευτυχώς η ψυχή είναι πάντα μωρό.
Ζαλίστηκα τώρα, θα πρέπει να κλείσω,
ας είναι καλά ο Θεός που αγαπά,
προσπάθησε λέει, κολύμπα κολύμπα
η βάρκα που ψάχνεις είναι κοντά.
