Γουσταύος Λε Μπόν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του “ Πολιτική Ψυχολογία” και το κεφάλαιο “Οι πρόοδοι του δεσποτισμού”.
Πως
συμβαίνει να συναντούνται μεταξύ των
βουλευτών και των εκλογέων τους , πολλά
φιλειρηνικά και σοφά πνεύματα, όπως
καθηγητές, γιατρούς, βιομηχάνους,
μηχανικούς κλπ., που έγιναν οι υπερασπιστές
των ανατρεπτικότερων δογμάτων;
Για
πιο λόγο, επί παραδείγματι συμβαίνει
προπάντων να στρατολογούνται μεταξύ
των πανεπιστημιακών οι ηγέτες και οι
σημαντικότεροι απόστολοι του επαναστατικού κολλεκτιβισμού, του αντιπατριωτισμού,
του αντιμιλιταρισμού, κλπ.;
Το
να υπενθημίσουμε οτι ο κοινός νούς δε
συνοδεύει πάντοτε τη μόρφωση, και οτι
οι διανοούμενοι δε λάμπουν όλοι τους
από ευφυΐα θα ήταν ανεπαρκής απάντηση.
Θα πρέπει να αναφέρουμε καταρχήν τον
φόβο , που είναι, όπως είδαμε, ο πραγματικός
μηχανισμός άγρας βουλευτικής ψήφων.
Ένας
παλιός σοσιαλιστής βουλευτής, ο κύριος
Φουρνιέρ, το εξέφρασε πολύ σωστά με τις
ακόλουθες γραμμές....
“Από τον πιο αναρχικό ως τον πιο κοινοβουλευτικό ανάμεσα μας, όλοι μας κουβαλούμε μια αλυσίδα τρόμου, του τρόμου μήπως δεν είμαστε πια τόσο προοδευτικοί όσο αυτός που βρίσκεται μπροστά μας. Παπάδες τους σοσιαλισμού υποσχέθηκαν τον παράδεισο στα ποίμνια μας και, άραγε, που τα έχουμε οδηγήσει;“
.............................................../////////////////////////////////////////.................................................
Μία
από τις κύριες αίτιες είναι η αρχαία
λατινική πλάνη, οτι οι κοινωνίες είναι
δυνατό να μεταμορφώνονται με τους
νόμους.
.............................................../////////////////////////////////////////.................................................
Πόσο
ολέθριοι είναι αυτοί οι παιδαγωγοί ,
που ζούν τρεφόμενοι αποκλειστικά με
ψευδαισθήσεις, μακριά από τις
πραγματικότητες που διέπουν τον
πραγματικό κόσμο. Η ιδέα ενός απόλυτου
κρατιστικού καισαρισμού, που διαθέτει
τη δύναμη να του επιτρέπονται τα πάντα,
είναι τόσο ριζωμένη μέσα στο μυαλό των
σοσιαλιστών θρησκόληπτων, ώστε, σύμφωνα
με αυτούς, το Κράτος δεν είναι υποχρεωμένο
να σέβεται καμία δέσμευση, κανένα δίκαιο
και δεν έχει άλλον κύριο, παρά μόνον ότι
του καπνίσει.
Αυτή
η έξοχη νοοτροπία δεν είχε παρατηρηθεί
μέχρι σήμερα παρά μόνον στου μαύρους
βασιλιάδες της Αφρικής. Ωστόσο, μερικές
φορές σέβονταν τον λόγο τους. Για τους
σοσιαλιστές, αντίθετα, το Κράτος δεν
είναι καθόλου υποχρεωμένο να θυμάται
το δικό του.
.............................................../////////////////////////////////////////.................................................
Από
που πηγάζει όμως αυτή η νοοτροπία του
αστού με επαναστατικές τάσεις; Ανίκανος
σε γενικές γραμμές για στοχασμό, και
για συγκροτημένη συλλογιστική, υιοθετεί
από απλή μίμηση κάποιες σχηματικές
διατυπώσεις της μόδας που του επιτρέπουν
να κρύβει την μετριότητα των σκέψεων
του. “ Πρέπει να συμβαδίζει κανείς με
την εποχή του, να είναι προοδευτικός
άνθρωπος”, κλπ. Ποτέ του δεν είχε την
παραμικρή υποψία, για το τι σημαίνει
αυτό, και οι αγαθοί άνθρωποι που τον
ακούν δεν ξέρουν τίποτε παραπάνω.
Κατά
τα άλλα, είναι ακριβώς όπως όλοι οι
Γάλλοι, αθεράπευτα Κρατιστής και τούτος
είναι ο λόγος που οι αστοί όλων των
κομμάτων , κληρικαριστικών, κολλεκτιβιστικών, μοναρχικών κ.ο.κ., συμφωνούν τελικώς οτι
θα πρέπει να απαιτούν από το Κράτος
νόμους, που έχουν ως προορισμό να
αναμορφώσουν τον κόσμο.
Ο
σοσιαλισμός, που εκφράζει αυτό το γενικό
πόθο, σημειώνει ακριβώς γι΄ αυτό τον
λόγο, αλματώδεις προόδους στους κόλπους
της αστικής τάξης, αν και, βέβαια, αποτελεί
μία επιστροφή στη βαρβαρότητα, και
μας απειλεί μ΄ ένα δεσποτισμό σκληρότερο
απ΄όλους όσους γνωρίζουμε από την
ιστορία.
Καμία τάξη δεν είναι πιο υποταγμένη στο ζυγό
της παράδοσης, κι ωστόσο καμία δεν την
απεχθάνεται περισσότερο, αναμφίβολα
επειδή αντιλαμβάνεται κατά καιρούς
πως, παρ΄όλες τις προσπάθειες της, είναι
αδύνατο να καταστρέψει τη δύναμη της.
Τη μισεί όπως ο σκλάβος μισεί τον κύριο
που τον διαφεντεύει, παρόλο που γνωρίζει
καλά πως οφείλει να τον υπακούει.
.............................................../////////////////////////////////////////.................................................
Η
ελευθερία διαθέτει ακόμη θεωρητικούς
υπερασπιστές, αλλά τα πλήθη και οι
ηγέτες τους γοητεύονται από το δεσποτισμό.
