Οι δύο αυτές έννοιες (Πατριωτισμός και Εθνισμός) δεν είναι καινούργιες και φυσικά δεν είναι στείρες. Το καλύτερο βιοτικό επίπεδο μιας Πόλης οδήγησε στον ανταγωνισμό, δηλαδή σε κάποια διπλανή πόλη και κατάφερε να κινήσει τους Πολίτες της σε αναζήτηση καλύτερου βιοτικού επίπεδου. Αυτό οδήγησε την μια Πόλη μετά την άλλη να επιδιώκει και να προσπαθεί να γίνει ανώτερη και στο τέλος να κυριαρχήσει επάνω στις υπόλοιπες. Συνεπώς, εκείνη (ή εκείνες), η Πόλις που ήταν και η περισσότερο ευημερούσα και όχι η πιο φτωχή, συνήθως κατέληγε να είναι και η πιο επιθετική και να απορροφά τις διπλανές συγκεντρώνοντας τες όλες σε μία μεγαλύτερη ή να τις έχει υπό την κυριαρχία της με σκοπό να κρατήσει και να αυξήσει αυτήν την ευημερία.
Το καλύτερο βιοτικό επίπεδο είναι εκείνο που οδηγεί στην υπερηφάνεια της καταγωγής, επειδή μια συγκεκριμένη Πόλις και ένας συγκεκριμένος Λαός ή Έθνος σε μεγαλύτερη διάσταση, ήταν εκείνο που δημιουργούσε Πολιτισμό. Είναι λογικό λοιπόν οι άνθρωποι εκείνης της Πόλης να νιώθουν πως πρέπει να υπερασπιστούν ολόκληρο το δημιούργημα τους με όλο τους το είναι και πως αλλιώς θα γινόταν όλο αυτό δεν είχε μια συγκεκριμένη έννοια, δηλαδή εκείνη της κοινής καταγωγής των Πατέρων που δημιούργησαν μια τέτοια Πόλη και έναν τέτοιο Πολιτισμό. Οι απόγονοι εκείνοι, των ανθρώπων του συγκεκριμένου λαού που ενώθηκε με τους διπλανούς λαούς και συνδημιούργησαν έναν ανώτερο Πολιτισμό, είναι οι γεννήτορες των εννοιών του Πατριωτισμού και του Εθνισμού.
Ο Εθνισμός πήρε αναγκαστικά άλλη διάσταση στα νεώτερα χρόνια, όταν έπρεπε να διαχωριστεί να ξεχωρίσει και να αναπνεύσει και πάλι μόνος του έπειτα από πολλά χρόνια όντας ευρισκόμενος υπό κατοχή. Ο έμφυτος Εθνισμός έπρεπε να δείξει πως είναι ζωντανός και να εκφραστεί ενεργά. Αυτή η έκφραση γέννησε – εκδηλώθηκε ως Εθνικισμός που σημαίνει απλά πως ξύπνησε τον κοιμώμενο και ανενεργό Εθνισμό και τον έβαλε και πάλι σε κίνηση ώστε να δημιουργήσει και πάλι Πολιτισμό ως οι Πατέρες του πρίν από αυτόν. Για αυτό και η αναγωγή συνεχώς προς τους Προγόνους.
