Περί των πολιτικών υποψηφίων, αλλά και περί των ψηφοφόρων.

Το είδος «Συνδικαλίσιους Πολιτικάντιους».

Αυτοί που «κατεβάζουν» υποψήφιους δεν είναι καλύτεροι τους. Πρώτα από όλα είναι οι ίδιοι αδιάφοροι για τα κοινά και σαφώς ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα. Εξιλαστήριο θύμα για να μπορούμε να τον χειροκροτούμε όποτε θεωρούμε πως πέτυχε κάτι για εμάς και να τον κατακεραυνώνουμε όποτε θέλουμε να βρούμε έναν υπαίτιο για την καταστροφή. 

Ε αυτό είναι διαστροφή και όχι φυσικά διασυλλογική ευθύνη. Έναν που διακατέχεται από μεγαλοϊδεατισμό και φιλοδοξίες και που ενδιαφέρεται για προσωπική ανέλιξη συνήθως χρηματική, μιας και στον χώρο της εργασίας του είναι ανύπαρκτος, όταν και αν αυτός ο χώρος υπάρχει φυσικά.

Οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται με την σειρά τους για κάποιον που θα τους κάνει την ζωή πιο εύκολη και όσο γίνεται σε ατομικό επίπεδο. Το γεγονός ότι φωνάζουν όλοι μαζί όταν πρόκειται για αύξηση των χρηματικών αποδοχών, αλλά σκέπτονται πάντοτε χωριστά όταν πρόκειται για το γενικότερο καλό της επιχείρησης της οποίας εργάζονται, το αποδεικνύει η «αλληλεγγύη»  και το ενδιαφέρον τους για τον επιχειρηματία – ιδιοκτήτη – αφεντικό τους, όταν ο τελευταίος διανύει περίοδο χρηματικών κυρίως δυσκολιών.

Αντί λοιπόν να ζητήσουν από τον εργοδότη να μάθουν πως ¨πάει¨ η επιχείρηση και να σκεφτούν όλοι μαζί πως μπορούν να αυξήσουν την παραγωγή και συνεπώς τα έσοδα τους, πράττουν εντελώς τα αντίθετα. Απεργίες , απεργίες , απεργίες ……

Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως οι εργοδότες είναι άγιοι. Και για αυτούς ισχύουν τα αντίστοιχα, όμως εδώ δεν εξετάζουμε την δική τους περίπτωση.

Αυτό σημαίνει πως δεν νοιάζονται πραγματικά για την εργασία τους, αλλά πάντοτε για το προσωπικό τους συμφέρον. Με αποτέλεσμα, γυρνώντας σε αυτό που λέγαμε πιο πάνω, να «κατεβάζουν» έναν υποψήφιο, ο οποίος είναι το ίδιο και το αυτό με αυτούς που τον εξέλεξαν. Ο εκπρόσωπος λοιπόν των εργαζομένων, μαθημένος με την νοοτροπία του ¨εργάτη¨, κοιτάζει πρώτα από όλα το προσωπικό του συμφέρον και έτσι είναι εύκολο θύμα στα χέρια του εργοδότη, που μη έχοντας άλλο εύκολο τρόπο αντιμετώπισης, καταλήγει στο να εξαγοράζει τον αντιπρόσωπο παραμυθιάζοντας τον και αυτός παραμυθιάζει τους υπόλοιπους «πρώην» συνεργάτες του.

Και κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα και συνεχίζεται η διαιώνιση του είδους που λέγεται «συνδικαλίσιους πολιτικάντιους».

Ο Πατέρας μου έμαθε από παιδί να ανταπεξέρχομαι πρώτα στις υποχρεώσεις μου και έπειτα να ικανοποιώ τις απαιτήσεις μου και αυτό γιατί δεν ζω μόνος μου όντας αυτάρκης, αλλά σε μια κοινωνία  που έχει και υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Φαίνεται όμως πως κανείς σχεδόν δεν το καταλαβαίνει αυτό.