Οι προσωπικές
εμπειρίες και οι αφηγήσεις δεν αποτελούν απαραίτητα τεκμήριο ιστορίας, αλλά ενδείξεις
και δεν θα πρέπει να λαμβάνονται ως ανωτέρω, αλλά ως στοιχεία σοβαρά που
τίθενται προς απόδειξη. Έτσι λοιπόν, πολύ κόσμος χωρίς να έχει μελετήσει
διάφορες πηγές της Ιστορίας, αρκείτε σε μυθιστορήματα και αφηγήσεις της γιαγιάς
του και αυτό τον κάνει να αισθάνεται πως γνωρίζει Ιστορία. Όπως οι προγονοί
μου, που αφηγούνται τις ιστορίες του διωγμού (των Ποντίων) και κλαίνε.
Μάλιστα οι πιο πολλοί ήταν μωρά, άρα αφηγούνται ότι τους έχουν ήδη αφηγηθεί η δικοί τους γονείς. Άλλο παράδειγμα είναι το μυθιστόρημα της Διδώ Σωτηρίου ή οποία έγραψε "Τα ματωμένα χώματα" και έχουν διαβάσει οι πιο πολλοί, για να λέν απλώς οτι έχουν διαβάσει ένα βιβλίο. Το οποίο όμως δεν αποτελεί τεκμήριο ιστορικό, αλλά είναι μία αφήγηση και κάποιες απόψεις σε προσωπικό επίπεδο και όχι τεκμηριωμένη Ιστορία. Αυτά τα έγραψα, για να ξέρετε περίπου τι να ξεχωρίζετε, όταν και εφόσον διαβάζετε.
Μάλιστα οι πιο πολλοί ήταν μωρά, άρα αφηγούνται ότι τους έχουν ήδη αφηγηθεί η δικοί τους γονείς. Άλλο παράδειγμα είναι το μυθιστόρημα της Διδώ Σωτηρίου ή οποία έγραψε "Τα ματωμένα χώματα" και έχουν διαβάσει οι πιο πολλοί, για να λέν απλώς οτι έχουν διαβάσει ένα βιβλίο. Το οποίο όμως δεν αποτελεί τεκμήριο ιστορικό, αλλά είναι μία αφήγηση και κάποιες απόψεις σε προσωπικό επίπεδο και όχι τεκμηριωμένη Ιστορία. Αυτά τα έγραψα, για να ξέρετε περίπου τι να ξεχωρίζετε, όταν και εφόσον διαβάζετε.
