Σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχουν δάσκαλοι. Υπάρχουν καθηγητές - καθοδηγητές και εκπαιδευτικοί. Καμιά σχέση το πρώτο με το δεύτερο. Όχι μόνον δεν εμπνέουν, αλλά είναι καθοδηγούμενοι καθοδηγητές και εκπαιδευμένοι εκπαιδευτικοί οι οποίοι με την σειρά τους αναπαράγουν ομοίους τους, δηλαδή ένα σωρό από αδιάφορους μισθοφόρους. Για αυτό άλλωστε και δεν θα τους ακούσετε ποτέ να διεκδικούν καλύτερους και πρωτότυπους τρόπους εκμάθησης, καινούρια βιβλία, καλύτερα χρώματα στις αίθουσες και άλλα πολλά. Για το μόνον που κόπτονται, είναι πόσες απεργίες θα τελέσουν, πότε θα σχολάσουν και πόσα χρήματα θα πάρουν, είτε από το μεγάλο Βυζί που λέγεται Κράτος, είτε από το αναγκαστικό φροντιστήριο που λόγο ανικανότητας των ιδίων, στέλνουν τα παιδιά μας εκεί. Και η υποκρισία τους φαίνεται από το γεγονός οτι ποτέ δεν έχουν ζητήσει να απομακρυνθούν ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ από σχολεία και Πανεπιστήμια. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που είναι όπως πάντα μετρημένες στα δάκτυλα.
