Τι μπορεί να διδαχτεί κανείς από τρείς μικρές ιστορίες.
1) Κάποτε, ένας Σπαρτιάτης Στρατηγός μπήκε στην αίθουσα της τραπεζαρίας την ώρα της σίτισης. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι πλην ενός νεαρού που συνέχισε να τρώει ατάραχος τον χυλό του. Αυτό βέβαια ήταν ασέβεια για τον Στρατηγό οπότε και του ζήτησε εξηγήσεις γιατί δεν σηκώθηκε να τον τιμήσει. Ο νέος του απάντησε πως δεν του ενέπνεε κανένα σεβασμό παρόλο που ήταν Στρατηγός, διότι εκείνος ήταν άτεκνος και δεν είχε κάποιον υιό που με την σειρά του θα σηκωνόταν και για τον νεαρό όταν θα γινόταν εκείνος Στρατηγός.
2) Μία φορά ένα παιδάκι, ο υιός κάποιας εταίρας, πετούσε πέτρες στους περαστικούς πάνω από το μπαλκόνι και περνώντας από εκεί ο Διογένης του φώναξε, ¨Πρόσεχε παιδί μου μπορεί να πετύχεις και τον Πατέρα σου¨.
3) Ένας Βασιλιάς της Σπάρτης ο Αναξανδρίδας, αγάπησε την κόρη της αδελφής του επειδή ήταν πολύ όμορφη και την νυμφεύτηκε. Όμως έπρεπε να κάνει παιδιά και τον ανάγκασαν να νυμφευτεί και ακόμη μια μεγαλύτερη σε ηλικία ώστε να τεκνοποιήσει. Τελικώς άφησε και τις δύο έγκυες, από τις οποίες με την πρώτη έκανε ένα υιό και η ανιψιά του, του έκανε δίδυμα. Το παιδί από την μεγαλύτερη του γυναίκα πέθανε σχετικά νέο και δεν πρόλαβε να αναλάβει την Βασιλεία της Σπάρτης. Με τα δίδυμα έγινε πάλι το ίδιο. Πέθανε το ένα παιδί σχετικά νέο και αυτό που έζησε ήταν ο Βασιλιάς Λεωνίδας.
