Ο Κόσμος μας, περισσότερο η Ευρώπη και κυρίως η Ελλάδα
μας, μοιάζει με τον πύργο της Βαβέλ. Σε τούτο τον πύργο οι μόνοι που μπορούν να
συνεννοηθούν μεταξύ τους είναι μόνον αυτοί που τον έκτισαν. Όλοι οι υπόλοιποι είναι
απλοί εργάτες που στο τέλος όμως, επειδή ακριβώς δεν μπορούν, διότι τους έκαναν
και να μην θέλουν να συνεννοηθούν αναμεταξύ τους, είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν μαζί
με το οικοδόμημα.
Όλοι θέλουν να έχουν δίκιο, όλοι ξέρουν τα πάντα, κανείς
δεν κάνει πίσω, ο καθένας πιστεύει ότι νομίζει και χωρίς να γνωρίζει τις έννοιες
ή το αντικείμενο αυτού που ισχυρίζεται ότι πιστεύει, πεισματικά δεν κάνει πίσω.
Κανείς δεν ρίχνει τον εγωισμό του, κανείς δεν παραδέχεται το λάθος του, όλοι νομίζουμε
ότι είναι ίδιοι και ίσοι. Όλοι μας είμαστε μικροί αρχηγοί του εαυτού μας και
δεν δεχόμαστε «μύγα στο σπαθί μας». Κανείς μας δεν ακούει, όλοι μόνον μιλάμε.
Και τελικά δεν καταφέρνουμε να συνέρθουμε αφού οι περισσότεροι
δεν γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας. Δεν έχουμε στόχο ούτε σκοπό, απλώς υπάρχουμε
για τις εφήμερες υλιστικές απολαύσεις. Φυσικά για αυτό και δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι
με τίποτα και συνεχώς αναζητούμε και άλλα. Αναζητούμε δυστυχώς ότι έχει ο άλλος
…. Το σπίτι, την εργασία, την γυναίκα του. Ακόμη και αυτά όμως τα επιθυμούμε χωρίς
να κοπιάσουμε να τα κερδίσουμε ώστε να τα αποκτήσουμε, αλλά κοπιάζουμε να τα κατακτήσουμε.
Έχουμε ισοπεδώσει τις έννοιες, τις θρησκείες , τους νόμους,
τους θεσμούς , τις παραδόσεις, την οικογένεια. Για κάποιους αυτό σημαίνει ισότητα.
Το να ισοπεδώνεις δηλαδή τα πάντα προς τα κάτω. Και έχουν μοιράσει από έναν «όροφο»
στον καθένα από εμάς και αισθανόμαστε ωραία, αφού εμείς είμαστε υψηλότερα από τους
άλλους και εμάς δεν μας ενοχλεί που τρέμουν τα θεμέλια, διότι έτσι και αλλιώς
δεν καταλαβαίνουμε τις «δονήσεις». Εφόσον
μας διαβεβαιώνουν οι «εργολάβοι» ότι ο «πύργος» δεν πέφτει, άρα και εμείς συνεχίζουμε
να είμαστε ανέμελοι και αδιάφοροι. Και ποιόν βολεύει αυτό τελικά;
Μα φυσικά αυτούς που έφτιαξαν τον πύργο.
