Στο καράβι που βουλιάζει και λέγεται Ελλάδα, μείναμε μερικοί που πιστεύουμε ακόμη πως αν βοηθήσουμε όλοι, ο καθένας όπως ξέρει καλύτερα, μπορούμε να το κρατήσουμε στην επιφάνεια πρώτα και έπειτα βλέπουμε. Έχουμε να ανασύρουμε πνευματικά νεκρούς, να διώξουμε προδότες, να ενώσουμε Πατριώτες, να θάψουμε πτώματα, να μετρηθούμε πόσοι είμαστε, να βρούμε ποιός επιτελούς και γιατί θέλει να βουλιάξει το καράβι, να κάνουμε τους Έλληνες ναύτες να τραβήξουν κουπί ώστε, να πιστέψουν και πάλι σε αυτό και τόσα μα τόσα άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Κάποιοι νομίζουν πως αυτά γίνονται σε μια μέρα.
Αλλά (little did they know) ούτε η Ρώμη χτίστηκε σε μια μέρα. Πως λοιπόν θα ενώσουμε τα κομμάτια μας από αυτό που περίσσεψε και προσπαθεί να επιπλεύσει, αφού ένας τραβάει από εδώ και άλλος τραβάει από εκεί και κανένας δεν βοηθάει παρά μόνον τον εαυτό του; Άστο λοιπόν το ρημάδι να βουλιάξει. Εσύ κράτα καλά την αναπνοή σου για να αντέξεις τόσο όσο χρειάζεται για να αναδυθείς και πάλι. Δώσε σωσίβια πνευματικά σε όσους θέλουν να σωθούν και μάθε τους να αντέχουν. Έχε τους από κοντά και πες τους που θα βρίσκεσαι. Και όταν ανεβούν στην επιφάνεια και πάλι, να βρείτε μαζί στεριά. Και με ξαστεριά τους τελευταίους καρχαρίες πολεμήστε. Έχουμε δουλειά να κάνουμε, αλλά πρώτα πρέπει να βουλιάξουμε. Έτσι μας όρισε ο Θεός και η Μητέρα Φύση. Να ξεχνάμε και να πολεμάμε. Έτσι είμαστε οι Έλληνες. Ήρωες και Προδότες μαζί.
