Ποιές είναι στα αλήθεια οι διαφορές;

Σε τι διαφέρει ένας νεοδημοκράτης ψηφοφόρος από έναν πασοκτζή, κομουνιστή, ίσως ακόμη και από κάποιον χρυσαυγίτη; (Εδώ εννοώ τους νέους ψηφοφόρους και όχι τους παλαιούς ιδεολόγους χρυσαυγίτες, αλλά όσους ψηφίζουν από αγανάκτηση επειδή πιστεύουν πως έτσι θα ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν παλιότερα).... Δεν διαφέρουν λοιπόν σε τίποτα απολύτως. Ίσως μέχρι και το 1984 να υπήρχε μια διαφορά στην ιδεολογία για κάποιους από τους πολίτες και για ακόμη πιο ελάχιστους πολιτικούς όλων των κομμάτων. Αλλά από εκεί και πέρα ο κάθε ψηφοφόρος αδιαφόρησε παντελώς για το όποιο ίχνος ιδεολογίας τρεμόπαιζε σαν φλόγα κεριού στο μυαλό του και παραδόθηκε στον κοινό τους "αγώνα". Έναν αγώνα που δεν ήταν άλλος από το να βρεί για αυτόν ή για το παιδί του μια θέση στο δημόσιο και να κάνει λεφτά γρήγορα και ακούραστα ώστε να τα ξοδέψει το βράδυ στα μπουζούκια και στην καλοπέραση. Λέω μήπως ψέμματα; 

Ακόμη και σήμερα με όσα συμβαίνουν, οι ίδιοι δεν είναι που δεν διαμαρτύρονται παρά μόνον στις καφετερίες αναμεταξύ τους και από την άνεση του καναπέ τους; Οι ίδιοι δεν είναι που τρέχουν στα γήπεδα και πλακώνονται στο ξύλο; Οι ίδιοι δεν είναι που χοροπηδάν σαν τις μαϊμούδες στα καρναβάλια; "Όπου γλέντι και χορός η Βασίλω πρώτη", λέει η παροιμία. Η μόνη τους "διαφορά" (χαχαχα) είναι πως όλοι αυτοί θεωρούν οτι αν οι κλέφτες προέρχονται από το δικό τους κόμμα τότε είναι καλύτεροι από τους άλλους. Συνεπώς, κανέναν ψηφοφόρο δεν τον διαχωρίζει τίποτε από κανένα άλλο κόμμα. Πρώτα από όλα, το ίδιο τους το κόμμα συνεργάζεται χωρίς αναστολές με οποιοδήποτε άλλο, αρκεί να κυβερνήσει και για αυτό τους είναι εύκολο να ψηφίσουν ανά πάσα στιγμή κάποιο άλλο κόμμα.