Όταν είμουνα μικρός, δηλαδή στην δεκαετία του 80΄ και η τηλεόραση μας ήταν όπως αυτή της φωτογραφίας, είχαμε μόνον την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ. Η τηλεόραση μας είχε πολλά κουμπιά και συνήθως εγώ και ο αδερφός μας είχαμε την "ευθύνη" της αλλαγής ... λάθος ... της εναλλαγής των καναλιών. Βλέπαμε το "Θέατρο της Δευτέρας, το "Λουναπάρκ" και το "Μικρο σπίτι στο λιβάδι" (καλά αυτό το βλέπουμε και τώρα - έλεος). Βλέπαμε πολιτικές ομιλίες από όλα τα κόμματα και τα νέα του Ελληνικού Στρατού, αλλά και τον "Ίκαρο", όπως και την "εκπαιδευτική τηλεόραση". Βλέπαμε καμπόϊκα, Τσάρλι Τσάπλιν, Χοντρό και Λιγνό, Ταρζάν, Μπόλεκ και Λόλεκ και Παπάϊ (έτσι τον λέγαμε) και άλλα πολλά ωραία. Και βλέπαμε ειδήσεις με όλη την σημασία της λέξεως αυτής. Με αληθινούς δημοσιογράφους που ήταν λίγοι και σεβαστοί στο κοινό, γιατί μιλούσαν ωραία Ελληνικά και διάβαζαν ακόμη πιο ωραία.
Παρόλο που το αποκαλούσαμε
"χαζοκούτι", δεν μας χάζεψε εντελώς. Μαθαίναμε και κάτι. Όσο όμως
περνούσανε τα χρόνια, βιώσαμε μια τρομερή αλλαγή. "Αδυνάτιζαν" και
ομόρφαιναν οι τηλεοράσεις και γέμιζαν οι ίδιες από χρώμα. Ενώ την ίδια
στιγμή πάχαιναν οι άνθρωποι και γινόταν ολοένα και πιο σκυθρωποί και
άχρωμοι. και κάπως έτσι φτάσαμε στους Χατζινικολάκιδες στους
(Πα)Λιάτσους και τους Αυτιάδες και μετά στην Πάνια ..... και αυτό ήταν
μόνον η αρχή. Τώρα φτάσαμε στο σημείο οπού όσο πιο λεπτή είναι μία
τηλεόραση, τόσο πιο πολλά σκατά μπορεί να σου γεμίζει το κεφάλι.
