Ευλογημένοι και ευτυχισμένοι οι έχοντες τέκνα. Αυτοί έχουν τουλάχιστον την πεποίθηση πως κάτι έκαναν και την γνώση ότι κάτι άφησαν σε τούτο τον κόσμο. Το σπέρμα τους, την συνέχεια τους, το ίχνος τους. Οι άτεκνοι ήμαστε σαν την κλανιά. Κάποιος μας αμόλησε, γυρίσαμε λίγο στο δωμάτιο και μυρίσαμε δεν μυρίσαμε μετά από λίγο χαθήκαμε.
Και κανείς δεν τολμάει να πλησιάσει τον άλλο, λόγο της φτώχειας του. Και οι άντρες μας ντρέπονται να μιλήσουν στις γυναίκες μας γιατί νιώθουν πως δεν έχουν τίποτα να τις προσφέρουν. Και οι γυναίκες μας δεν ξέρουν πια τι άλλο να ζητήσουν αφού νιώθουν πως τα έχουν όλα και άλλες ζητάνε αυτά που οι άντρες δεν μπορούν να τις προσφέρουν. Και κάπως έτσι θα χαθεί και το Έθνος μας από την φτώχεια, την ντροπή και την ατολμία μας.
Σαφώς και μπορείς να αφήσεις το ίχνος σου αφήνοντας
ένα έργο τέχνης, ή ένα βιβλίο, ή μία νίκη σε μάχη ή άλλη, ή κάποια εφεύρεση και
τέλος πάντων νομίζω πως επιάσατε το νόημα. Ωστόσο όμως, είναι πολύ άδικο να
θέλεις να συνεισφέρεις και να θέλεις να χαρείς αφήνοντας πίσω σου ένα παιδί και
να μην σε αφήνει η οικονομική κατάσταση.
Ιδιαίτερα δε, όταν αγαπάς τα παιδιά
και μάλιστα τα πολλά παιδιά και την οικογένεια που θεωρείς Ιερή. Και είναι
άδικο να βλέπεις και να γνωρίζεις αρκετούς άχρηστους ανθρώπους γύρω σου που σπέρνουν ασύστολα,
γεμίζοντας με θλιμμένες ψυχές και πρόσωπα. Παραπάνω από όσα μπορεί να
"σηκώσει" ο ίδιος ο Πλανήτης
