Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Η στέρησις




Αν κάποιοι αναρωτιέστε γιατί οι Έλληνες ψηφίζουν ότι να’ναι, είναι διότι εδώ και 30 χρόνια τουλάχιστον στερούνται πολιτικών πεποιθήσεων. Στερούνται πολιτικής ιδεολογίας . Δείτε πως όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα είναι ίδια και όταν αυτά κάνουν πως κυβερνούν, τελικώς πράττουν το ίδιο. Στερούνται παραδειγματισμού. Στερούνται επίσης τον Ήρωα και τον Ηγέτη, τον καθοδηγητή και τον εμπνευστή. Στερούνται αξιών και αρετής Πώς να μην στερούνται άλλωστε, αφού ο σκοπός του συστήματος ήταν να ισοπεδώσει τα πάντα και θεωρώ πως το πέτυχε. Σχεδόν κατάφερε και εξαΰλωσε θεσμούς ιερούς που ίσχυαν για τους περισσότερους Έλληνες, ασχέτως σε ποια πολιτική παράταξη και αν ανήκαν. Θεσμοί Ιεροί όπως η οικογένεια, η Πατρίδα, οι νόμοι, ο Στρατός και η Αστυνομία, το Σχολείο κ.α. Απαράδεκτη είναι και η απουσία της Εκκλησίας η οποία άσχετα αν κάποιοι συμφωνούμε με το δόγμα ή όχι της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού, κρατούσε ως πυλώνας την ηθική πλευρά της όλης κατάστασης, σε κάποια σταθερά. Έχει μεγάλη σημασία αυτό που σας λέω, καθώς αυτοί είναι οι ενωτικοί κρίκοι που μας συνδέουν ως Έθνος και μας ολοκληρώνουν ως οντότητα στο διάβα των αιώνων, διότι με αυτά ξεχωρίζαμε κάποτε από τους υπολοίπους. Αυτοί είναι οι πυλώνες της Ιεράς μας Πατρίδος. Και όλοι αυτοί οι πυλώνες έχουν διαβρωθεί για τα καλά μέσα στις ψυχές των Ελλήνων. 

Όλα λοιπόν τα Ιερά των Ελλήνων έχουν ισοπεδωθεί, όλα έχουν γίνει φθαρτά και σπιλωμένα, όλα έχουν θυσιαστεί στον ναό της νέας τάξης πραγμάτων, καθώς μέσα τους έχουν διεισδύσει τα κόκκινα καθάρματα και οι νεοταξίτες. Όλα είναι άνευ σημασίας και όλα είναι τα ίδια, διότι έτσι τα έκαναν να μοιάζουν, γιατί έτσι έπρεπε. Πως αλλιώς θα γινόταν να πέσει στα μάτια τους το Ελληνικό μεγαλείο, αν δεν το έφεραν εις έδαφος ώστε να μοιάζει με τον δικό τους τιποτένιο τρόπο ζωής; Η θα έπρεπε να μην το διδάξουν ή και αν το διδάξουν κάποιοι, αυτοί θα φροντίσουν να το απαξιώσουν, ώστε να φαίνεται ασήμαντο. Ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε, το κάνουμε να μοιάζει μικρό, σαν εμάς που είμαστε μικροί και τιποτένιοι μπροστά σε κάθε μεγαλείο. Ορίστε, αυτό είναι το κόλπο. Και άραγε οι νέοι μας γιατί να ενδιαφερθούν για αυτά τα Ιερά, όταν αυτά έχουν αποτύχει στα μάτια τους; Και με το δίκιο τους. 

Έχουν φυσικά άμεση και απεριόριστη πρόσβαση στην τεχνολογία, όμως όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, έτσι και αυτά έχουν τα καλά, αλλά και τα κακά τους. Έχουν την δυνατότητα και την πρόσβαση στα πάντα, όμως χωρίς την σωστή καθοδήγηση εύκολα παρασύρονται. Και έτσι οι περισσότεροι αντί να ερευνούν την ιστορία και τις επιστήμες, ερευνούν τις τσόντες και το φέισμπουκ. Παρατηρούμε πως η νεολαία δεν επιθυμεί να πάει στον Στρατό.Και σιγά τον Στρατό, εννέα μήνες ούτε τις αρβύλες τους δεν προλαβαίνουν να βάψουν. Δεν θέλουν να υπηρετήσουν διότι θεωρούν πως θα υπηρετήσουν κάποιους απατεώνες πολιτικούς και όχι κάποια Πατρίδα ή ένα Έθνος. Έτσι τον έμαθαν τον νέο και έτσι τον έκαναν να πιστεύει. 
 
Δεν γνωρίζουν καν την στοιχειώδη ιστορία μας και αν κάποιος τους μιλήσει για αυτήν, αυτομάτως θεωρείτε φασίστας. Δεν έχει σημασία αν αυτή η φράση έχει υπόσταση, σημασία έχει ότι αυτός ο νέος ή η νέα, την πιστεύουν και την ασπάζονται και την αναμασούν. Το λάθος των νέων είναι ότι αρκούνται σε αυτό και δεν ερευνούν από μόνοι τους. Φρόντισε και για αυτό ο μεγάλος δάσκαλος που λέγεται τηλεόραση. Τελικώς οι νέοι δεν πιστεύουν σε τίποτε και δυστυχώς αρκετοί από αυτούς δεν πιστεύουν ούτε στον εαυτό τους και στις δυνατότητες τους. Έτσι πολλοί καταλήγουν στα ναρκωτικά ή επιλέγουν την αυτοκτονία ως μέσον που τους βοηθάει να κρυφτούν από την ίδια την ζωή, μιας και αυτή δεν έχει τίποτα να τους δώσει ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Η κοινωνία που μας έχουν φτιάξει  έχει αποτύχει και της λείπουν τα κίνητρα, όπως και τα ιδεολογικά και τα ιδεατά εκείνα δεδομένα που θα στηρίξουν τους νέους στην καινούρια αυτή ισοπεδωτική παγκόσμια κατάσταση.

Τι άλλο στερούνται οι Έλληνες;
Οι Έλληνες στερούνται της γνώσεως. Οι Έλληνες δυστυχώς δεν μελετούν και όταν τους μιλάς για την ιστορία είσαι παλαιών αρχών, βλάκας ή βαρετός στην καλύτερη περίπτωση. Πως άραγε να αποκτήσουν όλοι αυτοί οι νέοι την ιδία Ελληνική νοοτροπία όταν δεν έχουν κάτι κοινό για να μοιραστούν; Πως λοιπόν περιμένουμε να ψηφίσουν με σκεπτικισμό; Πως να αντιδράσουν το ίδιο; Γιατί να επαναστατήσουν; Αφού δεν διδάσκονται ούτε στο ίδιο τους το σπίτι το ποιοί είναι, από πού έρχονται και που πηγαίνουν. Το μόνον κοινό που έχουν όλοι τους, όπως και κάθε ηλικία αυτή την εποχή, είναι το ενδιαφέρον τους για τα χρήματα. Και προσέξτε … όχι τα χρήματα όλων, αλλά τα χρήματα τα δικά τους. Νοιάζονται μόνον για την δική τους περιουσία και φωνάζουν μόνον για τα δικά τους συμφέροντα. Παρατηρήστε πως όταν διαμαρτύρονται οι αγρότες είναι για την αγροτιά, όταν διαμαρτύρονται οι οικοδόμοι είναι για τις κατασκευές, όταν διαμαρτύρονται οι ταξιτζήδες είναι για τα ταξί. Κανείς δεν συμπάσχει με κανέναν. Η κοινωνία μας είναι διαιρεμένη. Άρα για πια εργατική τάξη μιλάμε; Για ποιούς κόπτονται οι κομμουνιστές τάχα μου εδώ και χρόνια; Και ποιός τους έδωσε το δικαίωμα να μιλάνε συνεχώς αυτοί για τους εργάτες; Λες και εμείς οι υπόλοιποι που δεν είμαστε κομμουνιστές, είμαστε εφοπλιστές και βιομήχανοι. Λοιπόν, κακά είναι τα ψέματα …. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα δεν μας ενδιαφέρει έως ότου αρχίζει να καίγεται και το δικό μας.

Οι Έλληνες στερούνται πολιτικής και όχι μόνον αντίληψης.
Και αυτό συμβαίνει κυρίως διότι στερούνται Παιδείας. Και δεν μιλάμε μόνον για τα κομμουνιστοκρατούμενα Σχολεία και Πανεπιστήμια, αλλά και για τα σπίτια μας τα ίδια. Όταν οι γονείς δεν ασχολούνται και δεν μιλούν στο παιδί τους, αλλά το παρατάνε με ένα τάμπλετ ή ένα πλειστέισον στα χέρια, εκείνη την στιγμή το χαρίζουν στον ίδιο τον διάβολο. Διότι όπως σας είπα, η τεχνολογία δεν είναι μεν κακή, αλλά χρειάζεται σωστή καθοδήγηση.
Και τι μας έμεινε λοιπόν σήμερα για να μας ενώνει; Γιατί δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες μαζί στους δρόμους; Γιατί κάποιοι είναι ακόμη αγκυλωμένοι στο παρελθόν και γιατί δεν διδάσκονται από τα λάθη τους; Ας κοιταχτούμε πρώτα από όλα στον καθρέπτη και ύστερα ας βρούμε και τα λάθη των άλλων. Αν δεν γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι εμείς οι ίδιοι, είναι λάθος να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους.