Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

20/01/2019 Πως βίωσα το συλλαλητήριο.


Αγαπητοί φίλοι χαίρετε. Αρκετοί φίλοι που δεν μπόρεσαν για διάφορους λογούς να παρευρεθούν, μου ζήτησαν να τους περιγράψω πως ήταν το συλλαλητήριο. Αυτό που μπορώ να κάνω εγώ όμως είναι να τους περιγράψω πως το βίωσα ο ίδιος. Έτσι λοιπόν θα σας περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια το τι ακολούθησε από την στιγμή που ανέβαινα την οδό Αμαλίας, μετά ακριβώς από το Άλσος του Ζαππείου. 
 
Το πρώτο που παρατήρησα ήταν ανθρώπους όλων των ηλικιών αλλά και έναν ψηλό νεαρό Αφρικανό με λευκή μπλούζα, ο οποίος κρατούσε μια σημαία με χοντρό κοντάρι και φυσικά μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αργότερα τον συνέδεσα λανθασμένα με τον τύπο στις φωτογραφίες που αποδείχτηκε οτι ήταν Έλληνας από την Νάουσα. Επειδή ήμουν μόνος μου, έψαχνα τους φίλους μου για περίπου 40 λεπτά και τελικά τους βρήκα να στέκονται μπροστά από την Βουλή, πίσω ακριβώς από έναν παππού που ήταν ενδεδυμένος Τσολιάς και κρατούσε ένα λάβαρο.

Όλα κυλούσαν ομαλά και μάλιστα μου έκαναν καλή εντύπωση οι ομιλητές οι οποίοι ήταν πολύ καλύτεροι με καλύτερο περιεχόμενο στοχεύοντας απευθείας στο θέμα και στο πρόβλημα. Ήταν σαφώς πιο ένθερμοι και ακουγόταν πολύ πιο αποφασισμένοι. Δεν κυριαρχούσαν υβριστικά, αλλά καυστικά μηνύματα προς τους πολιτικούς. Ο κόσμος βλέπετε που συμμετείχε, δεν ήταν ο κόσμος που περιμένεις να δείς σε ένα Εθνικιστικό συλλαλητήριο και έτσι δεν υπήρχε φανατισμός, αλλά ωστόσο κυριαρχούσε στον αέρα και απέπνεε κάπως αμυδρά μια αποφασιστικότητα.

Κάποια στιγμή ακούστηκαν από πίσω μας, δηλαδή από την μεριά της Βουλής, φωνές. Όχι πολλές, αλλά σαν να μαλώνουν δύο τρία άτομα σε κάποιο τρακάρισμα. Αμέσως οι φωνές άρχισαν να δυναμώνουν και οι φίλοι μου χάθηκαν από μπροστά μου. Άλλοι έτρεξαν προς την Αμαλίας και άλλοι προς την Βουλή. Εγώ προτίμησα το δεύτερο. Ήθελα να γίνω ο ίδιος μάρτυρας των γεγονότων. Δεν ήξερα τι θα δω και τι να περιμένω. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε τέτοια ένταση και μάλιστα στην πρωτεύουσα, οπού συνήθως γινόμαστε θεατές των γεγονότων από την τηλεόραση και βγάζουμε συμπεράσματα σύμφωνα με την εικόνα που μας μεταδίδουν άλλοι. Έτσι, περιέργως αντί να φοβηθώ πλησίαζα περισσότερο.

Οι φωνές τώρα δυναμώσαν αρκετά. Σκέφτηκα πως, "τώρα είναι η ώρα που θα ξεκινήσει το νταβαντούρι". Έβαλα αμέσως την μάσκα και τα γυαλιά και έτσι δεν ξαφνιάστηκα όταν έπεσαν τα πρώτα χημικά. Άρχισαν περίπου 20 άτομα να χτυπούν τους αστυνομικούς στα σκαλάκια της Βουλής. Σε λίγο έγιναν 50. Άλλοι με ρόπαλα και άλλοι πετώντας μπουκάλια με νερό και μανταρίνια. Εγώ τώρα βρίσκομαι στα δύο μέτρα από τα σκαλοπάτια της συμπλοκής. Μέσα σε τούτη την αναμπουμπούλα προσπαθούσα να βοηθήσω όσους γύριζαν προς τα πίσω με τα μάτια τους δακρυσμένα και κάνοντας εμετό. Έδινα νερό και μαλόξ και τους έπλενα τα πρόσωπα, ενώ άλλους τους βοηθούσα να απομακρύνονται καθώς δεν έβλεπαν που πηγαίναν.

Η συμπλοκή τώρα φουντώνει καθώς μια μεγαλύτερη ομάδα νεαρών, οι περισσότεροι δίχως να έχουν τίποτε στα χέρια τους και δίχως να έχουν κρυμμένα τα πρόσωπα, έκανε «ντου» στην δεξιά πλευρά της σκάλας προς την Βουλή. Ο απλός και αμέτοχος κόσμος έχει απομακρυνθεί αρκετά και βρίσκεται ήδη μέσα στην Αμαλίας και προς την εξέδρα. Ξαφνικά, όλα γίνονται άσπρα. Δεν έβλεπες στην κυριολεξία μπροστά σου. Έπεσαν τόσα πολλά και μαζεμένα χημικά που όλοι τραβήχτηκαν αμέσως προς τα πίσω και κόντεψα να ποδοπατηθώ. Κάποιοι έπεσαν και οι περισσότεροι έβηχαν και έκαναν εμετό ενώ τρακέρναν ο ένας επάνω στον άλλο διότι δεν έβλεπαν από τα δακρυσμένα μάτια τους. Κάποιος έπεσε επάνω μου και κουνήθηκε η μάσκα και τα γυαλιά. Πήρα και εγώ την "δόση" μου. Όμως θυμήθηκα να μην τρίψω τα μάτια μου και αμέσως με κλειστά τα μάτια καθάρισα τα γυαλιά και διόρθωσα την μάσκα οπού και πήρα αμέσως βαθιές αναπνοές μέσα από αυτήν. Ένιωσα κάψιμο στα μάτια και στον λαιμό, ενώ  στέγνωσε το στόμα μου, έχοντας αφήσει μία άθλια γεύση. Αυτό κράτησε για κανά λεπτό. Όμως σώθηκα χάρη στις προφυλάξεις που φρόντισα να πάρω.

Μαζί με μια συναγωνίστρια που συνάντησα ανάμεσα στο πλήθος και μέσα στον χαμό, φροντίζαμε τους "τραυματίες" των δακρυγόνων. Παππούδες, οικογενειάρχες, μικρά παιδιά, οποιονδήποτε είχε άμεση ανάγκη του χορηγούσαμε τα απαραίτητα.

Τώρα είχαμε απομακρυνθεί περίπου στα διακόσα μέτρα από την Βουλή και παραμείναμε εκεί για ακόμη μια ώρα περίπου, ίσως και παραπάνω. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ ακριβώς τον χρόνο μέσα σε τούτο τον χαμό. Υπήρχαν άνθρωποι από όλες τις ηλικίες κάτω πεσμένοι, οι περισσότεροι από τα δακρυγόνα.

Καταλάθος είδα και τους φίλους μου που είχα χάσει αρκετά πιο πρίν. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε σιγά σιγά και σταματήσαμε για αρκετή ώρα προς τον "Γρηγόρη", διότι ο κόσμος άρχισε να διαλύετε καθώς η κατάσταση γινότανε ολοένα και πιο αποπνικτική, ειδικά για όσους δεν ήταν προετοιμασμένοι και καλά εξοπλισμένοι. 
Η Αστυνομία δεν σταμάτησε να πετάει χημικά ενώ δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος, καθώς ούτως η άλλως δεν μπορούσες να πλησιάσεις πλέον στην Βουλή. Και τα πετούσε από όλες τις μεριές έως ότου περικυκλωθήκαμε από αυτά. Προφανής ο λόγος διάλυσης του συλλαλητηρίου. Τέλος, φύγαμε για τα λεωφορεία κατά τις 5:15.

Όσον αφορά τον παλμό του κόσμου... Ήταν καλός και αποφασιστικός. Όχι όμως και αποφασισμένος. Δεν απαιτεί, αλλά παρακαλάει και αυτό είναι σίγουρα πρόβλημα. Είναι βεβαίως κάπου δικαιολογημένο να φοβάται, διότι έτσι έμαθε. Είναι λάθος του κόσμου όμως που ακόμη αρέσκεται στο να πιστεύει πως αυτοί που τον κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, θα τον σεβαστούν και θα είναι αυτοί που θα του δώσουν και λύση στα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ακούγεται και είναι φυσικά ανόητο. Άκουσα κάποιους να βρίζουν όσους έκαναν επίθεση στους αστυνομικούς, όπως άκουσα και κάποιους άλλους να τους επαινούν. Άλλοι φώναζαν "να μπούμε μέσα" και άλλοι έλεγαν "κοίτα τους αλήτες που χάλασαν την διαδήλωση". 

Δυστυχώς, όπως έχω διαπιστώσει από πολύ παλιότερα, δεν κινούμαστε κάτω από ένα πνεύμα έχοντας έναν κοινό σκοπό και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την απελευθέρωση μας. Πρέπει ο κόσμος να αποφασίσει τελικά τι είναι αυτό που θέλει. "Μία έτσι και μία γιουβέτσι" δεν γίνεται. Η αναγκαστικά χρησιμοποιώντας βία, ή μόνον με τις φωνές. Το αρνητικό είναι πως ήθελα να δω περισσότερο κόσμο από την Αθήνα και δεν τον είδα. Το θετικό είναι πως αυτός ο κόσμος παρόλο που δεν συμφωνεί μεταξύ του με τον τρόπο που πρέπει να γίνει η πολυπόθητη αλλαγή, έχει στην ψυχή του την Ελλάδα και δεν ανέχεται να του την προσβάλλουν. 

Δεν χρειάζεται να γράψω περαιτέρω, παρά μόνον τελειώνοντας να σημειώσω πως, όποιος δεν έχει πάει ή δεν πηγαίνει σε τέτοιες εκδηλώσεις, διαδηλώσεις κλπ, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να κρίνει ή να κατακρίνει από την σιγουριά του καναπέ του, αλλά ούτε και να διαβάλλει τους συναγωνιστές και τους συμμετέχοντες εις αυτά.

Έτσι ακριβώς βίωσα αυτό το συλλαλητήριο.