Μελετώντας από την αρχαία, Βυζαντινή, σκοτεινούς αιώνες, έως και την νεώτερη Ελληνική Ιστορία, μου έρχεται να αναφωνήσω δυνατά "Ζήτω το Έθνος, γαμώ τη ράτσα μου". Δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο μόνο του. Όσες ένδοξες στιγμές μας χάρισαν οι Πρόγονοί μας, τόσες αντίστοιχα άδοξες μας έδωσαν επίσης. Ή διαφορά όσων λατρεύουν αυτό που είμαστε σε εμάς που βλέπουμε τα λάθη και τα στραβά του Έθνους μας και τα αναφέρουμε, είναι ακριβώς επειδή θέλουμε να μάθουμε από αυτά ώστε να μην τα επαναλάβουμε και έτσι να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να διεκδικήσουμε έντιμα την θέση που μας αξίζει και που κατ' εμέ μας ανήκει και δεν είναι άλλη από την πρώτη. Χωρίς όμως να σου αξίζει αυτή η θέση δεν δύναται να την αποκτήσεις, μόνον απλώς επειδή νομίζεις πως σου ανήκει δικαιωματικά, αλλά δίχως καν να προσπαθήσεις.
Υπάρχουν δηλαδή και οι άλλοι, οι οποίοι είτε θεωρούν, λόγο αμάθειας περισσότερο, πως είμαστε οι καλύτεροι στον κοσμο γιατί έτσι ........ ή οι ακόμη χειρότεροι που λειτουργούν ως γενίτσαροι και μισούν αυτό που είναι, ακριβώς για τον ίδιο λόγο όπως και οι προαναφερθέντες, αλλά για διαφορετικό σκοπό που δεν είναι άλλος από το να βλάψουν το Έθνος και την Πατρίδα. Θεωρώ λοιπόν πως και οι δύο κατηγορίες ανθρώπων βλάπτουν το Έθνος μας. Ή γνώση είναι ο καλύτερος γιατρός για τις περιπτώσεις αυτές διότι ως γνωστόν " ή ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια".
Υ. Γ .... Για τους κακεντρεχείς όλων των πολιτικών χώρων και τους αγνώμονες, θα πρέπει να διευκρινήσω πως όταν μιλώ για "άδοξες στιγμές" αναφέρομαι στις αναμεταξύ μας διαμάχες, διότι το μεγαλύτερο κακό σε εμάς το έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι, όπως άλλωστε αναφέρει και ο Θουκυδίδης. Έκτοτε δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτε.
