Μεσαιωνική Ευρώπη - Έθνη Κράτη - Αυτοκρατορίες

Μέχρι το τέλος του 17 Αιώνα η Ευρώπη είχε πάνω από 200 Κράτη. Ήταν όμως όλα αποτελούμενα από αντίστοιχα Έθνη; Και ναί και όχι. Τι είναι το Έθνος; Θα δούμε παρακάτω. Τα περισσότερα αυτά μικρά Κράτη ήταν μεν συγγενικά μεταξύ τους όπως πχ τα Γερμανικά ή τα Σλαυϊκά, ωστόσο είχαν δική τους υπόσταση. Βλέπουμε σήμερα τους Σλοβάκους τους Κροάτες τους Σέρβους τους Σκοπιανούς τους Βουλγάρους κ.α. να ξέρουν πως έχουν κοινή καταγωγή αλλά η διαφορετική τους πορεία στο ρου της Ιστορίας τους ανήγαγε σε διαφορετικά Έθνη. Τα Έθνη προϋπήρχαν και δεν περίμεναν καμία Φραγκική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό τους ώστε να αναδειχτούν. Η κατάληξη "ισμός" (στον Εθνικισμό πχ) μπορεί να ακούγετε σύγχρονη όμως αυτό δεν σημαίνει πως ως κατάσταση δεν υφίσταντο από πρίν. Βλέπετε, τα Έθνη είναι όπως οι Οικογένειες. Οι Γονείς όλων μας από κάπου προέρχονται και οι δικοί τους το ίδιο κ.ο.κ. Κάθε φορά που δύο Γονείς κάνουν δικά τους παιδιά σημαίνει πως αποκτούν και καινούρια υπόσταση και απομακρύνονται από την πρότερη τους οικογενειακή κατάσταση. Αυτή η υπόσταση σε μικρή κλίμακα καλείται Οικογένεια ενώ σε μεγαλύτερη Έθνος. Στην Αρχαιότητα ως παράδειγμα, οι Κορίνθιοι έστειλαν ανθρώπους τους να εποικίσουν την Κέρκυρα. Όταν έφτιαξαν τις πρώτες πόλεις τους και στάθηκαν στα πόδια τους, η Μητρόπολη Κόρινθος ζήτησε να της καταβάλλονται χρήματα και η Κέρκυρα αρνήθηκε με την δικαιολογία πως δεν τις οφείλει τίποτε, αφού πλέον "απογαλακτίστηκε" από την Μητέρα Κόρινθο. Όταν ξέσπασαν ταραχές και η Κέρκυρα χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις, Δημοκρατικούς και Ολιγαρχικούς, οι δεύτεροι άφησαν την Κέρκυρα και μετοίκησαν απέναντι και έφτιαξαν την Επίδαμνο (Β. Ήπειρος) (Θουκυδίδης). Οι Επιδάμνιοι παρότι είχαν κοινή καταγωγή με τους Κερκυραίους και τους Κορινθίους, είχαν πλέον αποκτήσει δική τους υπόσταση ως Πόλη - Κράτος και τελικά διαφορετικό δικό τους Πολίτευμα νόμισμα κλπ.

Έτσι λοιπόν, τα Έθνη υπήρχαν ανέκαθεν (θα λέγαμε και ως Φυλές) και αυτό που χαρακτηρίζει ένα Έθνος είναι ο χαρακτήρας των Ανθρώπων του. Έθνος από το Έθος = Ήθος. Ο Θουκυδίδης πάλι μας λέγει για το Έθνος του κόλπου του Αμβρακικού και τους θεωρεί πολύ περίεργους ανθρώπους ή για τους Θράκες οπού τους ξεχωρίζει σε εκείνους που κατά την δική του αρχαιότητα προτίμησαν να ζουν ως Έλληνες και σε εκείνους που προτίμησαν να ζουν ως βάρβαροι και ζούσαν πιο πάνω και από την σημερινή Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι πάλι, είναι ή μάλλον ήταν μια μίξη σλαύων και τουρκικών ορδών οι οποίοι άφησαν τα πολύ βάρβαρα χαρακτηριστικά των προγόνων τους και προτίμησαν να ζουν μαθαίνοντας κοντά σε Έλληνες (Παπαρρηγόπουλος). Ο λόγος που προτίμησαν να έρθουν κοντά αναμεταξύ των και να μετουσιωθούν σε αυτοκρατορίες τα Ευρωπαϊκά μικρά Κράτη - Έθνη, ήταν η ανάγκη της αυτοσυντήρησης. Όταν ήρθε το τέλος του κύκλου των Αυτοκρατοριών, τα Έθνη που ήταν πιο δυνατά και επιβίωσαν, αλλά και που είχαν αυτογνωσία και μεγαλύτερη θέληση για δημιουργία Πολιτισμού, έφτιαξαν και τα νέα Κράτη τα οποία λίγο πολύ συγκροτούν την σημερινή Ευρώπη όπως την γνωρίζουμε. 

 

 

Μεσαιωνική Ευρώπη.

Μετά το 1453 και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, βρίσκουμε μίαν Ευρώπη κατακερματισμένη με πολλά Βασίλεια, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, όμως κυρίως πολύ μπερδεμένα και σκόρπια. Κάθε κομμάτι γης μπορούσε να ανήκει σε οποιαδήποτε Βασιλιά ή τοπικό Ηγεμόνα. Κομμάτια της Γερμανίας όπως την ξέρουμε σήμερα ανήκαν στην Ισπανία, της Γαλλίας στην Γερμανία, της Ολλανδίας στην Πορτογαλία ή την Ισπανία, της Τσεχίας στον Πάπα κλπ. Ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τις Φεουδαρχίες και προσπαθεί να επιβιώσει όπως όπως. Δεν έχει αρχίσει ακόμη η μεγάλη μετανάστευση στις Νέες Χώρες, βρισκόμαστε στην αρχή της μεγάλης εκκαθάρισης των ιθαγενών. Η Ιταλία μπορεί μεν να βιώνει την Αναγέννηση αλλά βρίσκεται υπό την κατοχή Ισπανών, Γερμανών και Γάλλων Βασιλιάδων, καθώς και των Παπών, οι οποίοι άλλοτε μάχονται αναμεταξύ τους και άλλοτε συγγενεύουν. Το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη η οποία αρχίζει να βιώνει και την δική της Αναγέννηση. 

 

Η Αναγέννηση όμως δεν φέρνει μόνον τέχνες και γράμματα στους βαρβάρους του Βορρά αλλά και καινούριες ιδέες και μαζί καινούριες αντιλήψεις φιλοσοφικές (πολύ μετά), αλλά κυρίως θρησκευτικές. Αυτές είναι απόρροιες των πεποιθήσεων και των ηθών των διαφόρων Εθνών και Λαών των αντίστοιχων περιοχών. Έτσι έχουμε μια Ευρώπη η οποία αντιμάχεται τον εαυτόν της και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της με τις νέες θρησκευτικές ζυμώσεις. Οι λαοί της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που είναι οι περισσότεροι συγγενικοί μεταξύ τους, ξεκινούν να δημιουργούν έναν καινούριο κόσμο καθώς τώρα πλέον σημασία έχουν οι θρησκευτικές προσωπικές προτιμήσεις - αντιλήψεις τόσο των Βασιλιάδων τους όσο και των ιδίων. Έτσι έχουμε λαούς που μετακινούνται ανάλογα με το αν είναι καθολικοί ή διαμαρτυρόμενοι, πολεμώντας ωστόσο και αναμεταξύ τους. Οι πολλές Καθολικές αιρέσεις φέρνουν και πολλές άλλες διαφορές στο προσκήνιο όπως εδαφικές και δυναστικές αξιώσεις. Ανάλογα με τα συμφέροντα και τις αξιώσεις του κάθε Βασιλιά, είτε αυτές είναι θρησκευτικές είτε εδαφικές, βλέπουμε μίαν μπερδεμένη Ευρώπη η οποία φτάνει σε σημείο να κάνει πολέμους και συμμαχίες μεταξύ καθολικών και προτεσταντών ενάντια σε προτεστάντες ή σε καθολικούς αντίστοιχα. Αυτή είναι γενικά η κατάσταση της Ευρώπης έως και το τέλος του 17ου Αιώνα.

Πως άραγε γεννήθηκε ο Πατριωτισμός και γιατί; Τι είναι ο Εθνισμός, και πως οδηγηθήκαμε στον Εθνικισμό;

Οι δύο αυτές έννοιες (Πατριωτισμός και Εθνισμός) δεν είναι καινούργιες και φυσικά δεν είναι στείρες. Το καλύτερο βιοτικό επίπεδο μιας Πόλης οδήγησε στον ανταγωνισμό, δηλαδή σε κάποια διπλανή πόλη και κατάφερε να κινήσει τους Πολίτες της σε αναζήτηση καλύτερου βιοτικού επίπεδου. Αυτό οδήγησε την μια Πόλη μετά την άλλη να επιδιώκει και να προσπαθεί να γίνει ανώτερη και στο τέλος να κυριαρχήσει επάνω στις υπόλοιπες. Συνεπώς, εκείνη (ή εκείνες), η Πόλις που ήταν και η περισσότερο ευημερούσα και όχι η πιο φτωχή, συνήθως κατέληγε να είναι και η πιο επιθετική και να απορροφά τις διπλανές συγκεντρώνοντας τες όλες σε μία μεγαλύτερη ή να τις έχει υπό την κυριαρχία της με σκοπό να κρατήσει και να αυξήσει αυτήν την ευημερία. 

Το καλύτερο βιοτικό επίπεδο είναι εκείνο που οδηγεί στην υπερηφάνεια της καταγωγής, επειδή μια συγκεκριμένη Πόλις και ένας συγκεκριμένος Λαός ή Έθνος σε μεγαλύτερη διάσταση, ήταν εκείνο που δημιουργούσε Πολιτισμό. Είναι λογικό λοιπόν οι άνθρωποι εκείνης της Πόλης να νιώθουν πως πρέπει να υπερασπιστούν ολόκληρο το δημιούργημα τους με όλο τους το είναι και πως αλλιώς θα γινόταν όλο αυτό δεν είχε μια συγκεκριμένη έννοια, δηλαδή εκείνη της κοινής καταγωγής των Πατέρων που δημιούργησαν μια τέτοια Πόλη και έναν τέτοιο Πολιτισμό. Οι απόγονοι εκείνοι, των ανθρώπων του συγκεκριμένου λαού που ενώθηκε με τους διπλανούς λαούς και συνδημιούργησαν έναν ανώτερο Πολιτισμό, είναι οι γεννήτορες των εννοιών του Πατριωτισμού και του Εθνισμού. 

Ο Εθνισμός πήρε αναγκαστικά άλλη διάσταση στα νεώτερα χρόνια, όταν έπρεπε να διαχωριστεί να ξεχωρίσει και να αναπνεύσει και πάλι μόνος του έπειτα από πολλά χρόνια όντας ευρισκόμενος υπό κατοχή. Ο έμφυτος Εθνισμός έπρεπε να δείξει πως είναι ζωντανός και να εκφραστεί ενεργά. Αυτή η έκφραση γέννησε – εκδηλώθηκε ως Εθνικισμός που σημαίνει απλά πως ξύπνησε τον κοιμώμενο και ανενεργό Εθνισμό και τον έβαλε και πάλι σε κίνηση ώστε να δημιουργήσει και πάλι Πολιτισμό ως οι Πατέρες του πρίν από αυτόν. Για αυτό και η αναγωγή συνεχώς προς τους Προγόνους.

Τί είσαι και τι δέν είσαι.

Τι είναι αυτό που σε κάνει Έλληνα, Τούρκο, Βούλγαρο, Ινδό κλπ;

 

Θα μου πείτε πως είναι η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, ο τόπος καταγωγής και το αίμα. Όμως δεν είναι μόνον αυτά και σίγουρα τίποτα από όλα αυτά, όταν είναι το καθένα μόνο του. Εκείνο που αντιλαμβάνομαι ότι σε κάνει κάτι από αυτά, δηλαδή το να ανήκεις σε κάποιο συγκεκριμένο Έθνος, είναι η Εθνική συνείδηση. 

 

Το να παίζεις απλά, πχ για την Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου επειδή γεννήθηκες εδώ ή από Έλληνες γονείς, αλλά να μην συγκινείσαι, να μην σκιρτάς σαν ακούς τον Εθνικό μας Ύμνο και να μην νιώθεις πως και να πεθάνεις εκείνη την στιγμή εκπληρώθηκες, δεν σε κάνει Έλληνα. Το να μην γνωρίζεις τίποτα για την Πατρίδα σου, αλλά να πλακώνεσαι στο ξύλο με αλλοδαπούς φορώντας μια μπλούζα με την Σημαία της Χώρας μας, δεν σε κάνει Έλληνα. Από την άλλη πάλι, το να έχεις γεννηθεί εδώ ή να σε φέρανε εδώ όταν ήσουν μωρό και να έτυχε απλώς να μεγάλωσες εδώ, ούτε αυτό σε κάνει Έλληνα. 

 

Και μην με πείτε για την Ελληνική Παιδεία. Εμείς οι γηγενείς την διδαχτήκαμε; Αυτό απαντήστε το εσείς στον εαυτό σας.

 

Από όπου και αν είσαι όμως, δηλαδή με ή χωρίς την Ελληνική καταγωγή, αν το να θέλεις να είσαι μέρος αυτής της Ιερής Πατρίδος, καθώς θα μοιράζεσαι τα ήθη και τα έθιμα, το να σέβεσαι την κληρονομιά των Προγόνων των γηγενών κατοίκων και μάλιστα θα την προωθείς ως δική σου, αν δεν νιώθεις ξένος αλλά αγαπάς τον τόπο αυτόν και τον πονάς όσο και οι γηγενείς, αν ευχαρίστως θα πέθαινες για αυτόν, τότε αυτό νομίζω είναι που σου δίνει το δικαίωμα να νιώθεις Έλληνας και ας μην είσαι στην καταγωγή. 

 

Πολλοί Έλληνες που δεν γνώριζαν Ελληνικά (βλέπε Μακεδονικός Αγώνας), καθώς και πολλοί αλλοδαποί που απλώς αγαπούσαν την Ελλάδα (μιλώ για τους Φιλέλληνες, οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών Γερμανοί) που ενώ δεν είχαν Ελληνικό αίμα πέθαναν για Αυτήν. Οι περισσότεροι δεν είχαν καν Ελληνική Παιδεία, κάποιοι άλλοι δεν είχαν σχεδόν καθόλου ήθη και έθιμα. Είχαν όμως το βασικότερο συστατικό που ίσως λείπει σε αρκετούς σημερινούς Έλληνες, την Αγάπη για το Έθνος και την Αυτογνωσία , δηλαδή την «Εθνική Συνείδηση». Έτσι λοιπόν, το αίμα μπορεί να σου δίνει μεν την Ελληνική καταγωγή αλλά όχι απαραίτητα και την Ελληνική Ψυχή. Δεν χρειάζεται λοιπόν μόνον να ΕΙΣΑΙ, αλλά και να ΝΙΩΘΕΙΣ Έλληνας.

 

Μια άλλη ματιά…

Που οφείλεται αυτή η αντίδραση προς τα εμβόλια; Εγώ τουλάχιστον διαπίστωσα τρείς θέσεις για τις οποίες οι αντιδράσεις του κόσμου είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Η πρώτη είναι η κακή επικοινωνία του Κράτους προς τους πολίτες, η δεύτερη είναι η αναξιοπιστία των πολιτικών αλλά και των ΜΜΕ και η τρίτη είναι η διαφωνία των ιατρών και των άλλων επιστημόνων μεταξύ των.

Αν τις δούμε προσεκτικά μια προς μια θα παρατηρήσουμε πως όντως, η επικοινωνία δεν ήταν καθόλου καλή από μέρους του Κράτους, όμως κανείς δεν αναγνωρίζει το γεγονός οτι η κατάσταση αυτή ήταν πρωτόγνωρη. Ούτε σκέπτεται κανείς πως αν είχαμε σήμερα πχ ΣΥΡΙΖΑ, οι μισοί θα είχαμε πεθάνει από χολέρα, συν ότι θα είχαμε και ανοικτά σύνορα. Αμφισβητεί κάποιος για αυτό;

 

Τι να πεί κανείς για την αναξιοπιστία των πολιτικών και των ΜΜΕ; Είναι γνωστό ίσως σε όλους σας, το παραμύθι με τον βοσκό που φώναζε πως οι λύκοι του τρώνε τα πρόβατα και έτρεχαν όλοι οι άλλοι βοσκοί για να τον βοηθήσουν. Όμως έλεγε συνεχώς ψέματα, έως ότου κάποια στιγμή που είπε επιτέλους την αλήθεια, δεν βρέθηκε κανείς για να τον βοηθήσει. Συν τοις άλλοις, τα ΜΜΕ έχουν κουράσει τον κόσμο αφάνταστα, σε βαθμό κακουργήματος. Βέβαια, μιλώ για αυτούς που η μέρα τους εξαρτάτε αποκλειστικά από την τηλεόραση. Αν όμως βρείτε άλλες ασχολίες όπως, διάβασμα, βιντεοπαιχνίδια, συζήτηση με φίλους, επίσκεψη στους γονείς, άθληση στην εξοχή, ψάρεμα κλπ, δηλαδή δραστηριότητες, τότε δεν θα σας κουράζει κάτι το οποίο δεν θα βρίσκεται συνεχώς μπροστά σας.

 

Το τρίτο μέρος έχει να κάνει με την επιμονή των γιατρών και των επιστημόνων για το εμβόλιο, το οποίο δεν πείθει διότι βρίσκεται έρμαιο ανάμεσα σε δύο πολύ κακούς συμβούλους, τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ. Υπάρχουν φυσικά οι γιατροί και οι επιστήμονες που αντιδρούν σε αυτό. Σωστά…. Όμως ούτε αυτό είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά. Ανέκαθεν η επιστημονική κοινότητα αντέκρουε τις μεταξύ της γνώσεις, διαθέσεις, συμφέροντα κ.α. Άπειρα τα παραδείγματα για κάποιο φάρμακο που έδινε λύση ενώ κάποιοι δεν τολμούσαν να το δοκιμάσουν σε ασθενείς. Θυμάστε την ταινία «Η κυρά μας η Μαμή;», ε κάτι παρόμοιο. Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα την εποχή της χολέρας, τους πήρε αρκετό καιρό μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει να καίουν τα πτώματα, επειδή κάποιοι αντιδρούσαν με το σκεπτικό πως αν καεί ένα πτώμα τότε χάνει τον Παράδεισο. Και η επιστήμη έχει τους σοβαρούς και τους κομπογιαννίτες της. Από τον καθένα μας ξεχωριστά εξαρτάτε το τι θα επιλέξει να ακολουθήσει. Ο Εμπεδοκλής έλεγε ότι, «ο καθένας πιστεύει αυτό που καταλαβαίνει». Άρα η αντίληψη, οι επιρροές, ο φόβος και η άγνοια, το περιβάλλον κ.α, είναι αυτά που μας οδηγούν στο να επιλέξουμε.

 

Υπάρχει και μια τέταρτη θέση που λέγεται Facebook. Αν κάθεσαι συνεχώς μπροστά σε ένα ρημάδι όπως ο υπολογιστής και είσαι επιρρεπείς στην δεισιδαιμονία και τις συνομοσιολογίες, τότε είναι λογικό να θεωρείς πως όλοι και όλα είναι εναντίων σου. Ούτε η μια πλευρά είναι απόλυτα σωστή ή λάθος, ούτε όμως και η άλλη. Και στις δύο υπάρχουν στενοκέφαλοι. Ούτε εγώ συμφωνώ με όλες τις αποφάσεις διότι βλέπω αρκετές που είναι αντιφατικές, ούτε όμως είμαι και αντίθετος στο να παίρνονται μέτρα. Επέλεξα να πράξω αυτό για το οποίο γνωρίζω ή τουλάχιστον νομίζω ότι γνωρίζω. Είναι κρίμα να πράττετε κάτι, από απλό πείσμα ή εγωισμό ή από δεισιδαιμονίες και συνομοσιολογία.

 

Οι δικές σας ευθύνες, εσάς δηλαδή των πολιτών, που βρίσκονται;

Προς Έλληνες Εθνικιστές

 Αγαπητοί συναγωνιστές και φίλοι εθνικιστές καλημέρα. Ο Εθνικισμός δυστυχώς δεν πάει καλά. Και θα συνεχίσει να μην πηγαίνει καλά διότι δεν πηγαίνει σωστά. Κάποιοι θεωρούν ακόμη πως, με σημαίες κουκούλες, μαύρα ρούχα και υψωμένα χέρια θα κατακτήσουν τον κόσμο. Στην ουσία δεν μπορούν να κατακτήσουν ούτε την γειτονιά τους. Όπως οι ψηφοφόροι των κομμάτων θεωρούν πως εκείνοι είναι η λύση και αυτοπροβάλονται ως οι καλύτεροι, όχι όλων, αλλά των προηγούμενων, όμως παραμένουν στείροι σε κάθε τους έκφανση, έτσι και οι Εθνικιστές παραμένουν το ίδιο στείροι. Δεν έχουμε ούτε μια σοβαρή Πολιτική κίνηση - πρόταση και αν έχουμε καταπνίγεται από τον τραμπουκισμό. Έναν τραμπουκισμό που αρκείται στο να δέρνει αναρχικούς κυνηγώντας τους στα σοκάκια. Όχι ότι είναι όλα μαύρα και άσχημα. Τους περισσότερους συναγωνιστές μου τους γνωρίζω προσωπικά και τους αναγνωρίζω την αγάπη για το Έθνος και την Πατρίδα, την διάθεση για αγωνιστικότητα και το θάρρος, καθώς και την ανεξάντλητη θέληση. Όμως αυτά δεν φτάνουν. Δεν είναι επαρκή διότι μόνον με αυτά δεν θα "ακουμπήσουν" ποτέ το σύνολο των Ελλήνων. Αν αυτό δεν τους ενδιαφέρει, τότε δεν χρειάζεται να διαβάσουν (όσοι κάνουν τον κόπο), παρακάτω. Μιλάτε για ένωση μα δεν καταλαβαίνετε ποτέ πως με τους τρόπους σας διχάζετε, δεν ενώνετε. Από τους περισσότερους λείπει η παιδεία και τα βασικά, όπως η γνώση του Εθνικισμού. Λείπει η γνώση της Ιστορίας και η θέληση για αναζήτηση της Αλήθειας. Η αποκλειστική προσήλωση στην θρησκεία και η απόρριψη όλων όσων αγαπούν με το ίδιο πάθος το Έθνος και την Πατρίδα, οδηγεί πολλές φορές στον φανατισμό και κρατά τον Εθνικισμό στην αφάνεια. Άρα περισσότερο απορρίπτει παρά αποδέχεται. Η καλή θέληση δεν φτάνει. Και ο Στρατός έχει καλή θέληση, μα φανταστήκατε να κυκλοφορεί έξω μόνον ο Στρατός; Το ξύλο είναι από μόνον του τραμπουκισμός και οι Δικτατορίες είναι πολιτικό εργαλείο όταν το χρειάζεται η Πατρίδα και όχι το απόλυτο και αποκλειστικό Πολίτευμα. Ο καθένας πρέπει λοιπόν να αρχίσει να εργάζεται τον εαυτό του ώστε να γίνει καλύτερος Πολίτης. Δεν θα σας/μας σώσει κανείς. Ο σώζων εαυτό σωθήτω. Ο Κόσμος έχει δυστυχώς αλλάξει και αν θέλουμε να επιβιώσουμε, τότε καλύτερα να μάθουμε να "κολυμπούμε" μέσα σε αυτόν, αλλά με τον δικό μας τρόπο. Όποιος πηγαίνει αντίθετα μόνον, τότε σίγουρα πνίγεται. Με αγάπη, ο συναγωνιστής σας.

Χρυσός και Ξύλο.

 Ποτέ δεν ήμουν φίλος του χρυσού, διότι το θεωρούσα μάταιο και κάπως με βάραινε. Αλλά και ως αντικείμενο δεν με είχε ελκύσει ποτέ η λάμψη του. Προτιμώ το ξύλο.

-Μα ρε Γιάννη, ο χρυσός μένει για πάντα.

 

Ο χρυσός ναί, ο Άνθρωπος όμως όχι. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την ζωή. Ενώ το ξύλο έχει την ίδια αρχή με τον άνθρωπο. Από φυτό γίνεται δέντρο και ξαναπέφτει στην Γη. Το διαφορετικό είναι πως το "σώμα" του το παίρνουμε και το σμιλεύουμε όπως θέλουμε, αλλά πάντοτε μας θυμίζει από που προήλθε και που θα καταλήξει. Έχει επάνω του την φυσική θνητότητα, ενώ ο χρυσός "κουβαλά" την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Πάντοτε είχα στόχο τους "χρυσούς" ανθρώπους, τους άξιους, τους Άριστους. Αυτούς που όπως και το ξύλο, σμιλεύουν και σμιλεύονται και όταν περνούν, αφήνουν πίσω τους περιουσία από πνευματική ουσία για όλους τους υπόλοιπους. Με τον χρυσό φτιάχνουν φυσικά ωραία κοσμήματα, όμως ενώ εκείνα κρατούν Αιώνες, οι κάτοχοι τους περνούν ανεπιστρεπτί.